[Fic ปรมาจารย์ลัทธิมาร] เมื่อมีตัวละครoc.....ชะตาคนดีต้องไม่บัดซบ!

ชื่อเกิด : ฉีซวินเถียน(祈曛湉)  ฉี(คำอธิษฐาน ภาวนา) ซวิน(แสงสายัญห์ แสงตะวันรอน) เถียน(กระแสน้ำสงบนิ่ง)

ชื่อรอง : ฉีฮวนเฉิง(祈歡承)  ฮวน(ปิติยินดี) เฉิง(สืบทอด)

ฉายาอื่นในราชสำนัก : โหรหลวงฉีหวาจื้อ

อาวุธ : หวาจื้อรัดเกล้าอเนกประสงค์ กับสันคัมภีร์ตำราลับตระกูลฉี(ไว้ทุบคน มีอนุภาพถึงขั้นทำคนหัวแตกมาแล้ว) นอกจากนี้ยังมี ไท่เวยกระบี่เล่มหนึ่งที่เป็นของบรรพบุรุษ แต่ไม่เคยเอาออกมาให้ใครเห็น

คู่ : เจียงเฉิง

สถานะ : องค์รักษ์ตระกูลเจียงและสหายสนิทของสามพี่น้องบ้านบัว เปรียบเสมือนพี่สาวและที่ปรึกษาในครอบครัวสกุลเจียง แต่เดิมมีตำแหน่งเป็นโหราจารย์ในราชสำนักเพราะมีบางสิ่งที่ฮ่องเต้ของสี่แคว้นยึดไว้เป็นตัวประกัน

นิสัย : ร่าเริง เจ้าเล่ห์ คารมคมคายและเลือดเย็น…..เป็นพวกคมในฝักมักทำตัวไม่ได้เรื่องกลบเกลื่อน มีบางมุมที่พึ่งพาได้ชอบคนประเภทมีปมนิสัยซับซ้อนอย่างเนี่ยหวายซัง หรือ หลานซีเฉิน …..แต่อีกด้านหนึ่งที่เป็นเสน่ห์คือ มีความลึกลับ ชอบทำแววตาอันตรายให้คนมองใจสั่น หน้าหนา วาจาดุจปลาไหลในคลองบึง ถ้าโกหกก็จะจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เป็นประเภทที่พอรู้ตัวว่ารักก็จะใส่ใจเพียงแค่คนที่รัก ตัวเองเป็นที่สอง แต่คนรักต้องมาก่อน…..หรือที่คนเราเรียกกันว่าคลั่งรัก

ชื่อเกิด : เหลียนเหวินฉี (廉文祈)  เหลียน(ซื่อสัตย์ สะอาด ไร้ราคี)เหวิน(ภาษา ตัวอักษร) ฉี(คำอธิษฐาน)

ชื่อรอง : หลานอวี่เหอ (蓝语河)  อวี่(วาจา) เหอ(สายน้ำ)

ฉายา : เมฆาลายบงกช ดอกบัวกลีบเหมันต์ / บัวเหมันต์แดนเร้นเมฆา (เลิกใช้นานแล้ว)

อาวุธ : จิ้งเย่กระบี่มนต์เหมันต์ หลิงเค่อกู่ฉิน 5 สาย (แต่เดิมมี 7 สาย)

สมญนาม : เสวี่ยเหลียนเซียนจวิน(ที่ไม่ได้ยินคนเรียกมานานานับร้อยปี)

คู่ : หลานซีเฉิน

สถานะ : ผู้อาสุโสไม่ทราบอายุ,เซียรดอกบัวของอาเฉิง,อวี่เกอของวั่งจีน้อยวัยสี่ขวบ….ปัจจุบันมีเพียงหลานวั่งจีและหลานฉี่เหรินที่รู้ถึงการมีอยู่ของเขา เดิมที่เป็นคนสกุลหลานที่มีมารดาเป็นคนสกุลเหลียน เมื่อเกิดมามีผมสีขาวได้รับการปลุกสายเลือดทำให้กลายเป็นคนสกุลเหลียนเต็มตัว 

นิสัย : นิ่งเงียบ เย็นชา สง่างามและเคร่งครัด…...เป็นต้นแบบของชิงเหิงจวินและวั่งจีตัวน้อยที่เคยได้เขาอบรม เพราะอยู่มานานจึงเรียนรู้ที่จะปล่อยวางกฎอันเคร่งครัดที่ตึงจนเกินไปบางข้อและเพราะอยู่โดดเดี่ยวมากกว่าร้อยปีจึงตายด้านทางความรู้สึกไปเล็กน้อย(?)เมื่อเจอกับเด็กน้อยชิงเหิงจวินและเด็กน้อยวั่งจีจึงอ่อนโยนเป็นพิเศษ…..และเมื่อมาเจอกับหมาป่าห่มหนังสุภาพชนอย่างหลานซีเฉินจึงตกบ่วงไม่รู้ตัว กลายเป็นลูกเจี๊ยบเหมันต์ตะเร้กตะน้อยในอุ้มมือหมาป่าหน้ายิ้ม…..

(ช่างน่าสงสารท่านอวี่เหอเสียจริงๆ…..เฮ้อ)

ชื่อเกิด : เวินเชียน(温謙)/ สือเชียน(死謙)  สือ(ความตาย) เชียน(ถ่อมตน)

ชื่อรอง : เวินซวนถง(温煖彤)  ซวน(อบอุ่น) ถง(สีแดง) 

อาวุธ : นางพญากู่พิษสิบชนิดกับ ซวงเซี่ยกระบี่คู่ง้าว ที่อันหนึ่งเป็นกระบี่เซี่ยเอ้ออีกอันหนึ่งเป็นง้าวทมิฬเซี่ยอี (อาเชียนใช้กระบี่ เจ้าปรโลกใช้ง้าวทมิฬ)

คู่ : เจ้าปรโลก (oc)

สถานะ : สวะแห่งตระกูลสายรองในสายตาสุนัขรับใช้ตระกูลเวิน,พี่ใหญ่ผู้บอบบางของเวินฉิงและเวินหนิง,คุณชายขี้โรคในสายตาคนทั่วยุทธภพ

นิสัย : สุภาพ อ่อนน้อม อ่อนแอ และขี้ใจอ่อน….แต่ทุกครั้งที่เห็นหรือรับรู้ว่าคนของตนถูกรังแกมักจะเก็บซ่อนความโกรธเคืองเอาไว้ในส่วนลึกอยู่ร่ำไป พอเมื่อมีโอกาศชำระความที่คน(?)แซ่สือมอบให้จึงไม่ลังเลที่จะคว้าเอาไว เป็นพวกที่เก็บซ่อนอารมณ์เก่งและไม่เชื่อมั่นในทุกสิ่งที่ไม่รู้ที่มาที่ไปแน่ชัดหรือสิ่งที่พบเจอเพียงผิวเผิน…..เป็นผู้ที่รักครอบครัวมาก จนถึงขั้นยอมเสียสละตัวเองเพื่อเป็น--- !? 

บางครั้งก็ใสซื่อจนน่าดูเอ็--แค่กๆ...เอ็นดู มีบางมุมที่เป็นพึ่งทางใจให้คนรอบตัวแต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้คนที่ใกล้ชิดหลงใหลในตัวตนที่ย้อนแย้งของคนผู้นี้จนยอมวางใจไว้แทบเท้าอีกฝ่ายไม่รู้ตัว…..

(ผู้ใดบังอาจมาทอดสายตาน่าขวักทิ้งใส่คนของข้า!!!....// ผู้ไม่เอ่ยนามได้ทิ้งคลื่นเสียงกัมปนาทไว้ลูกใหญ่ขณะฉกเอาอาเชียนกลับโลกเบื้องล่างไปทันทีที่ฝุ่นตลบ…..- -')

(เหนื่อยหน่อยนะเชียนเชียน!.....//ไรท์ที่โบกป้ายไฟให้กำลังใจมุมห้องมืดๆ)